کمک!

همخانه‌ها هنوز برنگشته‌اند. تنهایی هم تجربه‌ی بدی نیست، چند بار آشپزی کرده‌ام، یک بار تلویزیون را روشن کرده‌ام، بعضی شب‌ها از صداهایی که از حیاط پشتی یا زیر شیروانی می‌آید یکه می‌خورم و خنده‌دار اینجاست که تنها اسلحه‌ام تلفن است. در حالی که گوشی را دم گوشم نگه داشته‌ام، از پنجره بیرون را نگاه می‌کنم، چیزی نمی‌بینم و خودم را قانع می‌کنم که صدا از سنجاب و گربه و جغد و راکون است.
ده روز دیگر فرصت دارم تا تقاضای پذیرشم را برای دانشگاه بفرستم. دارم سعی می‌کنم که نمره‌های ایران را منتقل کنم و هیچ نمی‌دانم که آیا قبولشان خواهند کرد یا نه. باید تافل هم بدهم، اما ترسناک‌ترین بخش دو متنی است که باید در آنها راجع به خودم و دلیل انتخاب رشته‌ام بنویسم. (البته همان‌طور که واضح است مطرح کردن این موضوع به هیچ وجه به معنای درخواست کمک نیست!)