در کتاب «صد سال تنهایی»، اسامی یکسان در بین نسل‌های متوالی آن‌قدر تکرار می‌شوند که کم‌کم افراد هویت خودشان را از دست می‌دهند و اسامی نسبت به اشخاص هویت اصیل‌تری می‌یابند. در رئالیسم غیر‌جادویی زندگی نیز گاه اتفاقاتی از این دست رخ می‌دهند، طوری که یک واژه آن‌چنان نقشی در زندگی یک فرد بازی می‌کند که سنگینی‌اش، حتی رویاهای او را رها نمی‌کند، گویی اینجا نیز سحری در کار است...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر