۲/۲۹/۱۳۸۵

رسوای زمانه منم

واژه‌ها مادامی که تنها در ذهن هستند، سیال‌اند و انعطاف‌پذیر، اما به محض این که ثبتشان کردی، گفتی و یا نوشتی‌شان، دیگر در اختیارت نخواهند بود، می‌توانند با خیره‌سری داستان دیگری بگویند و رسوایت کنند. آری، آنچه وحشت مرا برمی‌انگیزد، رسوایی‌ست؛ شاید همه‌ی نادان‌ها چنین‌اند، می‌ترسند از این که پوسته‌ی فریبنده‌(؟)ی حرف‌هایشان شکافته شود و ابتذال پنهان در آن آشکار گردد

هیچ نظری موجود نیست: